Sanaysay

Ulirang Amang OFW
ni Johanes Melwin Dayo


Hindi pa man ako pinapanganak dito sa mundo ay nangingibang bansa na ang aking ama upang masuportahan kaming pamilya nya. Napakalaking sakripisyo ang mawalay sa kanyang asawa at kaming mga anak.

Tinitiis nya lahat ng hirap at kalungkutan na kanyang nararamdaman sa tuwing maaalala niya ang kanyang pamilyang naiwan dito sa Pilipinas. Binabalewala niya ang hirap ng trabaho dahil alam niya ang lahat ng kanyang dugot pawis ay nakalaan para sa kanyang pamilya.

Naalala ko nung bata pa ako ay lagi umaalis ang aking ama at inihahatid namin siya sa paliparan kasama ko ang aking sa lola paghahatid sa kanya. Sa tuwing aalis ang aking ama naiiwan ako sa pangangalaga ng aking lola at yaya. Kapag nakaalis na ang aking ama ako ay nakakaramdam ng lungkot at ako ay umiiyak. Naroon na lagi ang kalungkutan tuwing siya ay aalis at ihahatid sa paliparan. Naroon din ang tuwa sa aking mukha at pananabik sa tuwing siya ay uuwi ng Pilipinas upang makapiling siyang muli sa mahabang panahong hindi pagkikita. Sa tuwing uuwi ang aking ama, susunduin sa paliparan at pagkatapos ay pumupunta kami ng Duty Free para kumain, mamimili ng mga pasalubong na pagkain at magfamily bounding pambawi sa mga panahong hindi namin siya nakasama. Nag-aout of town kami, pagpapakasaya na muli namin siya nakapiling. Maramdaman ulit ang kanyang mga yakap sa kanyang mga bisig.

Madalas ko naaalala ang daddy ko kapag may mga okasyon tulad ng father’s day na wala siya para ipagdiriwang ang araw ng mga ama na tulad niya, para pasalamatan siya sa pagigi niyang mabuting ama sa amin. Pag kaarawan niya na hindi namin siya kasama para ipagdiriwang ang kaarawan niya. Sa tuwing araw ng pasko na dapat ay magkakasama kami kumakain ng magkakasama, para ipagdiwang ang panganakan ng Poong Maykapal, pagpapasalamat sa mga biyayang binibigay Niya sa amin. At higit sa lahat ang Bagong Taon, para harapin ang bagong bukas sa darating na taon.

Pag minsan pag naalala ko yung dad ko nakikita ko sa ibang ama yung mga gawi niya, nasasabi ko sa aking sarili parang si daddy kung magbiro at magpatawa, parang si daddy kung lumakad at gumalaw. Pag may nakita ako na mag-ama na naglalaro ng basketball ay naaalala ko yung daddy ko, yung paglalaro namin, kung paano maglaro ang daddy ng basketball. Yung bang, kung paano magdisiplina ang dad ko, paghatid at pagsundo niya sa amin sa school, mga masarap niyang luto na maiinbento, kung baga unique na recipe nya, yung pagbibiro niya sa amin, pagpapatawa niya, mga corny jokes, pagtitipid, pagiging masipag niya, pagkukwento niya sa amin ang buhay niya sa ibang bansa at kanyang mga ginagawa sa barko at maging pamimiwas nila sa karagatan kapag wala siya ginagawa at mga magandang view sa mga pinupuntahang niyang mga lugar o mga bansa. Yung pagpapaalala niya sa amin na lagi kaming mag-ingat, mag-aral na mabuti, lagi makikinig sa mommy at lagi magdasal.

Nararamdaman ko na napakalaki ang sakripisyo ang ginagampanan ng aking ama. Maraming salamat sa aking ulirang amang OFW. Ang aking ama ang Best Dad in the World.

Bakit nga ba maraming Pilipino ang nangingibang bansa, dahil ba mahirap ang buhay dito sa Pilipinas at dahil gusto nilang kumita ng malaki o dahil gusto lang takasan ang kahirapan ng bansa. Napakaraming dahilan kung bakit sila umaalis at nakikipagsapalaran sa ibang bansa. Ayon nga sa istatistika 1.75 milyon OFW ang nagtatrabaho sa ibang bansa at nadaragdagan ito ng 15.3 porsiyento ng bilang ng mga umalis ng bansa.

Maraming Pilipino ang nakikipagsapalaran o nangingibang bansa na hindi nila inaalintana ang sakripisyo, pangungulila at kahirapan upang kumita ng malaking sahod na pangsuporta sa kanilang mahal sa buhay. Bagamat malaki nga ang kinikita nila sa ibang bansa ay hindi pa rin mapapalitan ang pagsama-sama o pagkakabuklod-buklod ng isang pamilya. Marami rin sa kanila ang gusto lamang takasan ang kahirapan dito sa Pilipinas at magpayaman sa ibang bansa.

Ang iba naman upang maiahon ang pamilya sa kahirapan, ang pagiging breadwinner sa pamilya, matulungan ang magulang at mapag-aral ang mga kapatid. Meron din sa ating mga Pilipino na handang talikuran at isuko ang kanilang propesyon dito sa Pilipinas at ipagpalit ng ibang trabaho sa ibang bansa. Bagamat hindi natin sila masisi sa kanilang mga desisyon dahil hindi naman nila ito ginusto, iniisip lang nila ang kapakanan ng nakararami.

Marami ng mga Pilipino ang umaalis ng bansa upang magtrabaho dahil sa hirap ng buhay kaya napipilitan silang magbalat ng buto sa ibang bansa, halos 1.75 milyon Pilipino ang umaalis at nagtatrabaho sa ibang bansa bilang OFW. Isa na nga sa 1.75 milyon Pilipino ang aking ama na nagtatrabaho sa ibang bansa bilang OFW.